خط تولید آب (Şollar)

خط تولید آب (Şollar)

 (Şollar water) یک برند آب بسته بندی شده از چشمه شولار (Şollar) در کشور آذربایجان می باشد.

تاریخ

باکو (BAKU) پایتخت و بزرگترین شهر آذربایجان و همچنین بزرگترین شهر در دریای خزر و منطقه قفقاز است.

مردم شهر باکو (BAKU) در مواجهه با قطعی های مداوم و تامین غیربهداشتی آب، به دنبال (منبع مطمئن و سالم) بودند.

پس از سال ها تحقیق و بررسی، تصمیم به احداث خط لوله ای برای هدایت آب از کوه های قفقاز

به شهر باکو (BAKU) گرفته شد.

آب این خط لوله به آب شولار (Şollar water) معروف شد.

در اواخر قرن نوزدهم، دسترسی به آب آشامیدنی یک مشکل جدی برای اکثر مردم ساکن باکو بود.

جایگزین‌هایی مانند کارخانه‌های نمک‌زدایی یا خط لوله از رودخانه کورا بسیار پرهزینه بود و کنار گذاشته شد.

 حاجی زین‌البدین تقی‌اف (Haji Zeynalabdin Taghiyev) یک ملی‌تبارآذری در پاریس،

ایده ساخت خط لوله‌ای از دامنه‌های کوه‌های قفقاز به شهر باکو را ارایه داد.

در سال 1899، آقای تقیف (Taghiyev) ویلیام لیندلی (William Lindley) مهندس عمران بریتانیایی را که

چندین سیستم آب و فاضلاب را برای بیش از 30 شهر در سراسر اروپا طراحی کرده بود، استخدام کرد.

لیندلی (Lindley) با تلاش برای یافتن منبع آب فراوان، چشمه‌های نزدیک گوبا در کوه‌های قفقاز را انتخاب کرد.

دولت شهرداری باکو اساساً با ایده ساخت خط لوله مخالف بود،

اما تقیف اصرار داشت و گفت:

(تا زمانی که کوه شاهداغ  یخ داشته باشد، شولار هرگز تمام نخواهد شد).

لیندلی (Lindley) سال 1899 را صرف تکمیل کارهای اکتشافی در نزدیکی چشمه ها و رودخانه های (Quba Uyezd) کرد.

آب در منطقه شولار واقع در ارتفاعات بین قصار و خضری یافت شد.

پروژه او توسط علیمردان توپچوباشوف (Alimardan Topchubashov) نماینده دوما (Duma) حمایت شد.

توپچوباشوف 25000 روبل برای پروژه لیندلی تامین کرد.

در سال 1901، دوما 182000 روبل دیگر برای این پروژه فراهم کرد.

کار در 3 ژانویه 1904 آغاز شد.

با این حال، این پروژه به دلیل انقلاب بین 1905 و 1907 کند شد.

در 5 مه 1909، دوما بخش ساخت و ساز مجرای آب را ایجاد کرد و لیندلی به عنوان مهندس معرفی شد.

ساخت خط لوله در ژانویه 1917 آغاز شد.

مجرای آب

مسیر آب باکو-شولار از تپه های گوبا می گذرد و به باکو ختم می شود.

طول این کانال 110 مایل در جنوب است.

بلافاصله پس از ساخت، این خط لوله روزانه 3 میلیون سطل آب برای ساکنان باکو تامین می کرد.

تا به امروز، خط لوله شولار منبع حیاتی آب به مرکز باکو است.

این منبع آب قابل اطمینان و تمیز به افزایش جمعیت باکو از چند هزار نفر به بیش از 2.5 میلیون نفر کمک کرده است.

در زمان ساخت، مجرای آب باکو-شولار طولانی ترین مجرای آب در کشور بود.

چالش های امروز

دسترسی به آب آشامیدنی قابل اطمینان و تمیز برای اکثر شهرهای آذربایجان همچنان یک مشکل اساسی است.

به ویژه، شبه جزیره آبشرون فاقد منبع آب آشامیدنی است، زیرا آب های زیرزمینی آن آلوده هستند.

به گفته پرویز معین، یک متخصص دینامیک ایرانی،

آذربایجان آب آشامیدنی بطری شده را از کشورهای دیگر مانند ایران، ترکیه و امارات متحده عربی وارد می کند،

اما این کشور در واقع منابع آب داخلی کافی برای جلوگیری از واردات آب دارد.

معین تحقیقاتی در مورد اینکه آیا می توان از آب شولار به عنوان منبع در عملیات آب بطری استفاده کرد یا خیر، انجام داد.

پس از اینکه معین نمونه‌ای از چشمه شولار گرفت و برای آزمایش به آلمان فرستاد،

دانشمندان آلمانی تأیید کردند که آب شولار منبع عالی برای آشامیدن است.

بسته بندی مدرن آب از خط لوله شولار در 1 ژوئیه 1997 آغاز شد.

این عملیات با استفاده از خط لوله اصلی تقیف و کارگران محلی، انجام شد.

این شرکت حتی منابع خود را گسترش داد و در حال حاضر نوشیدنی‌های غیرالکلی،

از جمله نوشابه کولا و نوشابه با طعم پرتقال را بطری می‌کند.